Τι συμβαίνει όταν ο τοκετός γίνεται με πρόκληση και πότε είναι απαραίτητη;

Η γέννηση είναι μια φυσική διαδικασία, και για πολλές γυναίκες, η έκβαση του τοκετού γίνεται σύμφωνα με το σχέδιο. Αλλά όταν ένα μωρό καθυστερεί ή εμφανίζονται επιπλοκές για τη μητέρα ή το μωρό, η γυναίκα μπορεί να χρειαστεί να εξετάσει το ενδεχόμενο της πρόκλησης, πράγμα που σημαίνει ότι η γέννηση επιταχύνεται με ιατρική παρέμβαση.

Χρονικό όριο για τον τοκετό

Το 1973, ένας Ιρλανδός γιατρός, ο Kieran O’Driscoll, εισήγαγε μια πολιτική “ενεργής διαχείρισης του τοκετού” σε ένα Ιρλανδικό νοσοκομείο που άλλαξε το παγκόσμιο πρόσωπο της μητρικής φροντίδας.

Ο στόχος του O’Driscoll ήταν να εξασφαλίσει ότι κάθε γυναίκα στο πρώτο της μωρό, θα γεννήσει μέσα σε 12 ώρες, για να αποφευχθεί η σωματική και συναισθηματική εξάντληση του παρατεταμένου τοκετού (που ορίζεται σε περισσότερες από 12 ώρες για τις μητέρες στον πρώτο τους τοκετό).

Σύμφωνα με την ενεργή πολιτική διαχείρισης, η επέμβαση γινόταν αν ο τράχηλος της γυναίκας δεν εμφάνιζε διαστολή κατά ένα εκατοστό ανά ώρα. Η παρέμβαση συνέβαινε με το σπάσιμο των νερών (των μεμβρανών του αμνιακού σάκου) και, μία ώρα αργότερα, με την έγχυση μιας τεχνητής ορμόνης ενδοφλέβια για την τόνωση των συσπάσεων της μήτρας.

Το ενδοφλέβιο έγχυμα αυξανόταν σε διαστήματα των 30 λεπτών έως ότου οι συσπάσεις λάμβαναν χώρα σε απόσταση δύο έως τριών λεπτών, διαφορετικά χορηγούσαν στην μητέρα την μέγιστη δόση.

Σήμερα, η πρόκληση τοκετού είναι μια παρόμοια διαδικασία, αλλά ξεκινά με ένα ή δύο επιπλέον βήματα για να βοηθήσει στην «ωρίμανση» του τραχήλου. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει μαλάκωμα του τράχηλου ώστε να μπορεί να διασταλεί.

Το πρώτο είναι ένα “τέντωμα και τρίψιμο” των μεμβρανών. Αυτό γίνεται από έναν επαγγελματία υγείας, μέσω κολπικής εξέτασης, πιέζοντας το δάχτυλό του στον τράχηλο και τρίβοντας τη βάση του αμνιακού σάκου που περιβάλλει το μωρό.

Η δεύτερη είναι η εισαγωγή ενός ορμονικού gel ή καθετήρα σαν μπαλόνι στο κανάλι για να το ανοίξει.

Πότε γίνεται η πρόκληση του τοκετού;

Ο τοκετός συχνά προκαλείται όταν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας διαρκεί 40 εβδομάδες ή περισσότερο, ή όταν τα νερά της σπάσουν πριν από τις 34 εβδομάδες και υπάρχουν ανησυχίες για την υγεία του μωρού ή της μητέρας.

Μπορεί επίσης να προκληθεί: μετά από τις 34 εβδομάδες εάν υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης της μητέρας ή του μωρού, όταν ένα μωρό θεωρείται ότι παρα-μεγαλώνει, όταν οι επιπλοκές της εγκυμοσύνης επηρεάζουν τη μητέρα ή το μωρό, ή όταν ένα μωρό πεθαίνει στη μήτρα (θνησιγένεια).

Οι γυναίκες άνω των 39-40 εβδομάδων κύησης μπορούν επίσης να ζητήσουν πρόκληση για κοινωνικούς λόγους, όπως ο προγραμματισμός της ημερομηνίας γέννησης γύρω από σημαντικές οικογενειακές δεσμεύσεις, όπως η μετακόμιση ενός συντρόφου στο εξωτερικο. Παρόλο που αυτό δεν συνιστάται.

Οι απόψεις διίστανται και υπάρχει μεγάλη διαμάχη γύρω από το πότε πρέπει να προκληθεί ο τοκετός, ειδικά για τις καθυστερημένες γυναίκες.

Η πρόκληση για γυναίκες που έχουν καθυστερήσει στοχεύει στην αντιμετώπιση του αυξημένου κινδύνου θνησιμότητας του βρέφους. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι μετά από ορισμένο χρόνο ο πλακούντας δεν μπορεί πλέον να παρέχει επαρκή επίπεδα διατροφής στο μωρό, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο θνησιγένειας.

Η πρόκληση για τις καθυστερημένες κυήσεις επιδιώκει επίσης να μειώσει τις πιθανότητες να γεννηθεί ένα πολύ μεγάλο (μακροσωμικό) μωρό, το οποίο θα μπορούσε να είναι δύσκολο να γεννηθεί. Ωστόσο, οι μετρήσεις των γιατρών, οι οποίοι εκτιμούν το βάρος του εμβρύου, ακόμη και με τη χρήση υπερηχογραφήματος, είναι συχνά ανακριβείς.

Είναι πάντα δύσκολο να ληφθούν αποφάσεις για ιατρική περίθαλψη. Και αυτές αναπόφευκτα επηρεάζονται από προσωπικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς και οργανωτικούς παράγοντες. Αλλά μια πρόσθετη πολυπλοκότητα στη φροντίδα της εγκυμονούσας είναι η δυάδα μητέρα-μωρό. Οποιαδήποτε απόφαση ληφθεί, έχει τελικά επιπτώσεις όχι μόνο στην τεκνοποιούσα γυναίκα αλλά και στο αγέννητο μωρό της.

Παρ ‘όλα αυτά, οι γυναίκες πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Και καμία πρόκληση δεν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι να διευκρινιστούν τα πιθανά οφέλη, οι κίνδυνοι και οι επιπτώσεις. Η γυναίκα πρέπει επίσης να καταλάβει ότι η πρόκληση είναι ένα πακέτο παρεμβάσεων και, συνεπώς, πρέπει να κάνει μια τεκμηριωμένη απόφαση.

Η πρόκληση τοκετού δεν είναι για όλες τις γυναίκες

Μια πρόσφατη μελέτη από τον αμερικανό μαιευτικό ερευνητή Γουίλιαμ Γκρόμπμαν δείχνει ότι η πρόκληση ρουτίνας στις 39 εβδομάδες μειώνει τα ποσοστά της γέννησης με καισαρική τομή για γυναίκες χωρίς επιπλοκές εγκυμοσύνης.

Αλλά τα αποτελέσματα πρέπει να ερμηνεύονται με προσοχή.

Πρώτον, δεν είναι η καλύτερη πρακτική η συστηματική πρόκληση τοκετού για μία γυναίκα χαμηλού κινδύνου αποκλειστικά για τη μείωση του κινδύνου για καισαρική.

Δεύτερον, οι υπάρχουσες έρευνες δείχνουν ότι οι λιγότερο ιατρικές προσεγγίσεις στον τοκετό -όπως η λήψη φροντίδας και η υποστήριξη από μια εξειδικευμένη μαία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού- είναι λιγότερο πιθανό να οδηγήσουν σε ιατρική παρέμβαση και είναι πιθανότερο να έχουν ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να αισθάνονται πιο ικανοποιημένες και ότι είχαν περισσότερο έλεγχο στην εμπειρία του τοκετού τους.

Τρίτον, η πρόκληση συχνά οδηγεί σε περισσότερες πιθανότητες οι γυναίκες να ζητήσουν επισκληρίδιο (χειρουργική ανακούφιση του πόνου) εξαιτίας των τεχνητά επαγόμενων, επώδυνων, αιφνίδιων και έντονων συσπάσεων. Σε έναν τοκετό που δεν έχει προκληθεί, οι συσπάσεις αυξάνονται σταδιακά σε μια χρονική περίοδο, δίνοντας στο σώμα της γυναίκας την ευκαιρία να ξεκινήσει η φυσική διαδικασία ανακούφισης του πόνου που έχει το σώμα.

Η επισκληρίδιος αναλγησία περιορίζει την ενστικτώδη κίνηση της γυναίκας στον τοκετό επειδή δεν μπορεί να κινήσει τα πόδια της. Ως αποτέλεσμα, οι γυναίκες δεν είναι σε θέση να βρεθούν σε μια βέλτιστη θέση για τον τοκετό ή να αισθάνονται τη στιγμή που συμβαίνει μία συστολή. Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο για φυσιολογικό τοκετό με κενό αέρος ή λαβίδες για να καθοδηγήσουν το μωρό έξω από το κανάλι γέννησης, και αρκετά επακόλουθα δάκρυα.

Ενώ μερικές φορές απαιτείται παρέμβαση, πρέπει να θυμόμαστε ότι μια “καλή γέννηση” υπερβαίνει το να γεννηθεί ένα υγιές μωρό. Οι γυναίκες πρέπει να είναι σε θέση να καθοδηγούν τη λήψη αποφάσεων κατά τη διάρκεια της εμπειρίας του τοκετού τους. Αξίζουν να αισθάνονται σεβαστές στις επιλογές τους, ώστε να επιτύχουν όχι μόνο τα καλύτερα δυνατά σωματικά, αλλα και συναισθηματικά και ψυχολογικά αποτελέσματα.

Παραπομπές

Jefford Elaine, Ebert Lyn, Nolan Samantha: Theconversation.com – ‘ What happens when labour is induced and when is it necessary?’ Web.